Θα τα πούμε στο σπίτι...

Κυριακή, πριν από λίγο, στις 12 το μεσημέρι.
Στο μπαλκόνι στο δεύετερο όροφο κι απολαμβάνω τον καφέ που μου σέρβιρε η Φοίβη μου.
Από κάτω η πλατεία, τα καφέ, κάποιοι λίγοι πελάτες και κάποιοι, ακόμη λιγότεροι, περαστικοί.
Εγώ μ ένα αεράτο φουστανάκι κι από μέσα φοράω ακόμη ένα απ τα στραπόν μου.
Το έχω χαλαρώσει και πια αναπαύεται ανάμεσα στα πόδια μου και το νιώθω σ όλο του το μήκος.
Αναπωλώ τις στιγμές, φέρνω στο νου μου τις εικόνες, λίγο πριν, όταν έσκιζα μ αυτό τη Φοίβη.
Χαζεύω το κόσμο κάτω στα καφέ, φαντάζομαι πόσες και πόσοι άραγε βιώνουν ανάλογες καταστάσεις στην ιδιωτική τους ζωή.
Ίσως αυτό το ζευγαράκι με τη ξανθιά πιτσιρίκα... μπα... η μικρή δεν το χει... ίσως η σαραντάρα που περισσότερο κοιτάζει το κινητό της παρά τον άντρα δίπλα της... μπα... μάλλον χαμένη μοιάζει ανάμεσα στο γκόμενο και το σύζυγο.
Και τότε μια φωνή με βγάζει απ τις σκέψεις μου.... θα τα πούμε στο σπίτι!
Ψηλή, σαρανταπεντάρα, τζιν φούστα, πουκάμισο με σηκωμένα μανίκια, πέδιλα με τακούνι, αγέρωχο βάδισμα κι έναν αέρα που φώναζε Αφέντρα από μακρυά.
Θα τα πούμε στο σπίτι.... είπε κι έκλεισε θυμωμένη αλλά και μ ένα μικρό χαμογελάκι στα χείλη της.
Αν και φαντάζομαι πολλές και διαφορετικές εκδοχές πολύ θα θελα να έβλεπα τη συνέχεια στο σπίτι της....

Χρύσα